Vandaag is het 4 mei, de dag dat we in Nederland om 20.00 uur 2 minuten stilstaan bij oorlogsslachtoffers wereldwijd. En dat terwijl er een oorlog in de achtertuin van Europa woedt. We hebben in het jaar 2022 genoeg om in die twee minuten te overdenken.
Opgroeien in vrede maakt je onbezorgd. Naïef misschien ook wel. Want toen ik een paar jaar geleden het blog vrijheid van meningsuiting recht en plicht schreef, stond ik er eigenlijk niet eens bij stil dat een gitzwart scenario als oorlog in Europa, überhaupt plaats zou kunnen vinden. Dat een land als Rusland, anno 2022, het lef heeft om een ander land binnen te vallen. De annexering van de Krim heb ik in dit geval maar even niet meegerekend. Ik was er ook oprecht van overtuigd dat het bij een Russisch dreigement zou blijven. En nu hoop ik met heel mijn hart dat het blijft bij ‘alleen maar’ Oekraïne.
De huidige berichtgevingen stemmen me in ieder geval treurig. Intens verdrietig lees ik over onderdrukking van het Russische volk, over kernwapendreiging en er zijn blijkbaar nog meer aanstaande oorlogsverklaringen van Poetins kant te verwachten. Ik kijk het met lede ogen aan en ik snap het allemaal niet. Waarom zou je als leider je land zo de vernieling in helpen? En andere landen daarbij…
Want elke oorlog is zinloos! Hoe kun je aan je kinderen uitleggen dat er bommen vallen op huizen. Dat alles, maar dan ook echt alles, kapotgemaakt en vernietigd wordt. Waarom? Met welk doel? Hoe kan iemand überhaupt ook maar denken het recht te hebben alles de vernieling in te helpen? Ik hoop in elk geval met elke vezel in mijn lijf dat ik het mijn kinderen nooit uit hoef te leggen, ik zou ook niet weten hoe.
Wat ik wel hoop is dat ik mijn kinderen op 4 mei over mijn oma kan vertellen, haar verhalen doorgevend aan de volgende generatie. In vrede. Helaas blijkt in de maatschappij wel dat het op dit moment het harder dan ooit tevoren nodig is om de oorlogsverhalen levend te houden. Want, mijn naïviteit is ondertussen wel verdwenen, de ellende speelt absoluut niet alleen in onze Europese achtertuin.
Journalisten worden bedreigd omdat ze hun werk doen, de LHBTI gemeenschap heeft het steeds zwaarder en het respect voor elkaar (met name tegen onbekenden) is nergens meer te bekennen. Ik noem zo maar even wat. Nederland wordt dus steeds intoleranter. Haar inwoners, jij en ik dus, steeds individualistischer. Serieus, is dit hoe we willen leven? Hoe zou het zijn als je ’s morgens op zou staan en bij jezelf zou denken: hoe kan ik de wereld vandaag een beetje beter maken? Of leuker? Of gezelliger? Het maakt me niet, als het in ieder geval maar niet slechter wordt dan het nu is.
Volgend jaar, 4 mei 2023, hoop ik terug te kunnen kijken op dit blog en dat ik dan de conclusie kan trekken dat alles met een sisser is afgelopen. Dat we nog altijd in vrede leven. Hoop ik mijn naïviteit door te kunnen geven aan mijn kinderen.
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
what do you think?