Column | Ik heb een ondernemende peuter

Hoe makkelijk is het om een vooroordeel te vellen? Ik ondervond het van de week. Want tegenwoordig ben ik de trotse bezitster van een ondernemende peuter die nergens, maar dan ook echt nergens, bang voor is. Van de week las ik in het nieuws dat er een peuter van twee jaar uit het raam was gevallen. Ik moest even slikken, want ik besef steeds meer dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten. Zeker als je kindje (nog) geen gevaar ziet.

Buurjongen

Toen de middelste net geboren was en nog lief in de wandelwagen lag liep ik wel eens langs een appartement. Negen van de tien keer stond daar een jongetje van een jaar of drie in de vensterbank. Ik kon het niet helpen, maar ik vond dat dus echt een verschrikkelijk gezicht. Want waar waren die ouders toch?! Je houdt je kind toch in de gaten en zorgt er toch op zijn minst voor dat je kind niet zoiets gevaarlijks doet als in de vensterbank klimmen? Laten we eerlijk zijn. Zoals ik al zei: ik wist toen dus niet beter…

 

Lees ook: Cariës | Dochterlief heeft een slecht melkgebit

 

Vensterbank

Nu, een kleine twee jaar later, weet ik dus wel degelijk beter. Mijn ondernemende peuter klimt sinds kort namelijk ook in de vensterbank. En ook al vind ik het ronduit verschrikkelijk, ik kan hem er met geen mogelijkheid van weerhouden. Het engste vind ik dat we op twee hoog zitten. Van de week zat hij namelijk aan het handvat van het raam. En vandaag lees ik dan over die val van een tweejarige peuter, uit een raam. Ik kreeg er gelijk een knoop in mijn maag van.

 

Sloten

Overal in het appartement kunnen de ramen op slot, behalve natuurlijk het raam in de woonkamer. Het gevaarlijkste raam van het hele appartement. Waarom dat niet kan is voor mij echt een raadsel. Ik kan nu dus niks anders doen dan ervoor te zorgen dat ik ogen in mijn achterhoofd heb. En natuurlijk steeds mijn peuter uit die verrekte vensterbank trekken en tegen hem roepen dat het ontzettend gevaarlijk is om daarop te klauteren. Hopelijk komt het nooit zo ver dat ik mee moet maken dat mijn kind van twee hoog naar beneden valt…

 

Lees ook: Maatschappij | Negativiteit over het ouderschap

 

Sorry

Buurvrouw van verderop, het spijt me alsnog met terugwerkende kracht. Het spijt me dat ik ervan uitging dat u niet op uw kind lette, alleen maar omdat hij in de vensterbank stond. U heeft waarschijnlijk, net als ik, geen ogen in uw achterhoofd. En als u gezegend bent met net zo’n ondernemend exemplaar als wij, dan snap ik helemaal dat u weleens iets ontgaat.  Al is dat misschien niet het goede woord. Want die kleintjes zijn soms zo vlug als water. Ik begrijp en zie het nu.

En aan de vader, moeder of verzorger van de tweejarige ondernemende peuter die uit het raam viel. Wat zult u geschrokken zijn! Ik zal niet over u oordelen, dat doet waarschijnlijk half Nederland al. Ik ken namelijk u noch uw peuter. Hopelijk valt het letsel mee en heeft uw peuter er een belangrijke les van geleerd. Heel veel sterkte de komende tijd!

 

Afbeelding Kleine jongen in de vensterbank: Oksana Shufrych – Shutterstock