“Vrouw op voedseltocht”, de verhalen van mijn oma

Wijlen mijn oma is veel in mijn gedachten. Zeker eind april moet ik veel aan haar en haar verhalen denken. Als kind vroeg ik haar altijd: “Oma, vertel eens over vroeger!” En dat deed ze dan. Want wat kon mijn oma dat goed, verhalen vertellen.

Oorlogstijd

Ook toen ik nog maar een klein meisje was vertelde ze me over de oorlog. Een van die verhalen speelde zich af aan het begin van de oorlog. Mijn oma en haar zussen dachten dat ze naar een oefening van schietende vliegtuigen stonden te kijken. Later bleek dat er van een oefening geen sprake was.  Toen ik groter werd en de Tweede Wereldoorlog op school behandeld werd, drong het tot me door dat ze ook bombardementen meegemaakt moest hebben. Ik vroeg haar waar ze dan schuilden, want het leek me doodeng om zoiets mee te moeten maken! Het schijnt dat het deel van het huis waar de trap zich bevindt het sterkst is…Ik ben het nooit meer vergeten. En zo waren er nog veel meer verhalen.

Al deze verhalen hebben ontzettend veel indruk op me gemaakt. Ik ben haar tot op de dag van vandaag dankbaar dat ze ze wel met me heeft gedeeld. Dat ik deze bijzondere verhalen uit de eerste hand heb mogen horen en dat ik haar alles mocht vragen wat ik maar wilde weten. Ik weet dat dit heel bijzonder is, omdat er veel mensen zijn die ervoor kozen om de oorlog zo snel en zover mogelijk achter zich te laten. De ervaringen zo diep mogelijk weg te stoppen en er simpelweg nooit meer over te praten.

 

Monument

Mijn oma woont met haar zussen en ouders in Leeuwarden. In de hongerwinter ging ze regelmatig  met haar zussen op voedseltocht. Op de fiets legden ze hele afstanden af. Dankzij twee onderduikers die in de Tweede Wereldoorlog bij hun in huis hebben gezeten, staat er in de Prinsentuin een monument: “Vrouw op voedseltocht”. En ik kan hier heel lang over uitweiden, maar als je de link aanklikt kun je op de website van 4 en 5 mei het hele verhaal zelf lezen.

 

Herdenken 

In de aanloop naar 4 mei denk ik aan mijn oma. Mis ik haar en sta ik stil bij haar verhalen. Voel ik me trots dat ik zo’n bijzondere oma mocht hebben. Op 4 mei herdenk ik. Ieder jaar sta ik, samen met mijn gezin, 2 minuten stil bij ALLE slachtoffers van oorlogsgeweld. Van toen en van nu. Ben ik oprecht dankbaar dat we in Nederland wonen. Ik vind dit zo enorm belangrijk dat ik dit respect maar wat graag overbreng op mijn kinderen. Helaas wordt de sfeer in ons land, nota bene uit naam van racisme, langzamerhand steeds grimmiger.

 

Feest

Na deze 2 minuten stilte is het tijd om onze vrijheid te vieren. Het vieren van onze vrijheid is in mijn ogen minstens zo belangrijk als de 2 minuten stilte. Ik woon met mijn gezin in Wageningen. De Stad der Bevrijding. Misschien kun je je wel voorstellen dat 5 mei hier over het algemeen groots gevierd wordt. Misschien ben je hier zelfs weleens geweest om jouw vrijheid te vieren? 

4 en 5 mei: Opdat wij niet vergeten…

 

Lees ook

• t Hooge Nest, een indrukwekkend boek
• Vrijheid van meningsuiting: Recht én plicht?
• Column | Zou jij een militair voertuig willen hebben?