Column | Wat een fantastische zomer

Het is eind augustus, het is officieel de laatste dag van de zomervakantie. De tweede hittegolf van 2019 is net een dag achter de rug, maar toch zal de temperatuur vandaag weer richting de 26 graden gaan.

Terwijl ik dit stukje op mijn telefoon typ kijk ik naar mijn kinderen, naar mijn dochter van 3 en zoon van 4 jaar die naakt in de tuin aan het spelen zijn. Dochter van 0 slaapt tevreden in de draagzak op mijn buik. We hebben zojuist samen de tafel gedekt voor de lunch. De kinderen verheugen zich op de worteltjes, tomaatjes en aardbeitjes, maar ze moeten nog even geduld hebben tot de boter smeerbaar is en ik mijn gevoelens op het digitale papier heb gezet.

Mijmerend op mijn stoel bedenk ik me dat deze zomervakantie weer voorbij is gevlogen. Oh ja, natuurlijk, sommige dagen heb ik zeker vervloekt uit het diepst van mijn hart. De dagen die het langst duurden omdat de kids vroegen of ze alsjeblieft alweer naar school mochten en hoe lang de vakantie nog duurde. De dagen dat de kinderen kapot waren van vermoeidheid en ik graag even zou willen werken, maar de kinderen me gewoon de rust niet gunden. Maar god, wat ga ik deze zomer missen… 

De kleintjes merken gelukkig niks van mijn weemoedige gedachten. In hun blootje schommelen ze alsof hun leven ervan afhangt. Spelen ze heerlijk met water en in de modder als ware ze echte varkentjes. De onbezorgdheid straalt van hun kindergezichtjes af en ik doe in gedachten een schietgebedje waarin ik mijn hoop uitspreek dat ze die onbezorgdheid zo lang mogelijk vast mogen houden. Dat ze zo lang mogelijk niet gehinderd worden door de gedachte dat er ook mensen op deze wereld rondlopen met minder goede bedoelingen.

Terwijl ik naar die naakte lijfjes kijk bedenk ik me dat de kans groot is dat mijn zoon volgend jaar niet meer naakt in de tuin rond wil lopen, en daardoor dochter ook niet meer. Dit jaar droegen ze af en toe al een zwembroek, die vaak na een uur toch weer werd uitgetrokken. Zonder kleren speelt het toch zoveel makkelijker. Volgend jaar zal die kinderlijke onbezorgdheid misschien wel definitief voorbij zijn…

De boter is inmiddels smeerbaar en mijn weemoedige gedachten worden verstoord door mijn vader die langskomt om zijn caravan te wassen. Nu eerst maar eens lunchen, dan kunnen ze daarna samen met opa de caravan wassen. Naakt. Ik zucht, wat een fantastische zomer.

Uitgelichte afbeelding: 123RF.com