Vandaag ben ik naar de psycholoog geweest. In principe stond de afspraak al eerder gepland, maar corona gooide ook in dit geval roet in het eten. Enne, ik zie het traject als een cadeautje voor mezelf. Ik leg je in dit blog uit waarom.
Er is in mijn leven genoeg gebeurd. Zo groeide ik op met een bipolaire moeder waar ik genoeg mee te stellen heb gehad, besloten mijn ouders te scheiden toen ik een jaar of elf was en maakte ik daardoor een, op zijn zachtst gezegd, turbulente pubertijd door. In mijn leven hebben mensen dan ook vaak genoeg geroepen dat ik hulp nodig zou hebben. Dus kwam er iemand van het KOPP project met me praten, mocht ik vervolgens op school naar iemand toe en toen was ik er wel klaar mee. Ik redde me prima, hou toch alsjeblieft op zeg! Daarbij, wat wilden die mensen, die de psychiatrische aandoeningen alleen uit de boekjes kenden aan mij, een ervaringsdeskundige notabene, uitleggen?
Woeste rivier
Mijn leven kabbelde rustig voort. Nou nee, niet bepaald zoals een idyllische rivier die ergens op een mooi plekje in de bergen ontspringt. Het was bij tijd en wijle best wel een woest kolkende rivier, met donkere plekken waarvan je niet zeker weet hoe diep het er precies is. Maar hé, ik ging nooit kopje onder! Een prestatie op zich. Eigenlijk kwam er iedere keer weer een moment dat ik trots op mezelf kon zijn dat ik weer een bocht in die kolkende rivier had overleefd. Ik leerde mezelf ook steeds beter kennen en kreeg uiteindelijk een relatie met mijn fantastische man, nu negen jaar geleden. Niet iedereen was gecharmeerd van mijn keuze. Men vroeg zich af hoe ik dit nu weer had kunnen verzinnen en riep dat ik toch beter maar weer eens een bezoekje kon brengen aan een psycholoog. En ja, ik ging maar weer. Want als iedereen het zegt dan zal er wel wat zijn, toch? Gelukkig had die psycholoog in kwestie ook vrij vlot door dat ik daar vooral zat omdat iedereen vond dat dat nodig was, en dat ik zelf de noodzaak er niet zo van zag.
Na bovenstaand relaas is het wel duidelijk dat mijn zelfvertrouwen ook niet bepaald je van het was. Maar goed, net als dat ik mezelf steeds beter leerde kennen groeide ook mijn zelfvertrouwen in de loop der jaren. Er zijn drie factoren die extra aan die groei hebben bijgedragen: mijn man, navigeren in de offroad rally en het starten van mijn eigen bedrijf. Dat laatste heeft sowieso mijn hele mindset veranderd. Het enige wat niet veranderde? Dat was mijn volle rugzak.
Verantwoordelijkheid nemen
En eerlijk is eerlijk, het is enorm makkelijk om maar om je heen te slaan en de verantwoordelijkheid van het gewicht van het rugzakje bij een ander neer te leggen. Ik wilde in eerste instantie dan ook heel graag samen met mijn vader in therapie, maar dankzij het feit dat de afspraak een paar keer verzet moest worden door corona, had ik meer tijd om na te denken. Het is allemaal immers niet alleen de schuld van mijn vader? En nee, ook niet van mijn moeder. Oh, ze hebben er zeker wel aan bij gedragen, daar niet van, maar de enige die wat aan het gewicht van die enorme rugzak kan veranderen ben ikzelf… Ik heb alleen invloed op mezelf, niet of nauwelijks op een ander.
Daarom besloot ik voor mezelf dat het nu tijd was om naar de psycholoog te gaan, omdat ík vind dat het nodig is. Omdat ík vind dat mijn rugzak te zwaar is. Omdat ík, samen met een objectief iemand, wil bekijken wat ik na al die jaren uit mijn rugzak kan lazeren. Mezelf een beetje lucht te gunnen, omdat ik niet alles alleen hoef te doen. Niet alleen kán doen.
Dus vandaag had ik de intake. In een kleine drie kwartier gooide ik een deel van mijn leven op de tafel van de psycholoog. En mijn hemel, wat heeft me dat veel energie gekost. De rest van de dag is er nauwelijks nog iets uit mijn handen gekomen. Ik kon wel slapen, al heb ik dat niet gedaan.
De volgende afspraak staat voor over twee weken. Mocht ik tot nieuwe inzichten komen dan zal ik ze weer met je delen. Ga jij wel eens naar de psycholoog? En heeft het jou gebracht waar je naar op zoek was?
Lees ook
- Breken met je ouders
- Achter de schermen | November 2020: Records, reflectie en verzoening?
- Weer contact met mijn ouders
- Wat is systeemtherapie? En hoe heeft het me geholpen?
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
what do you think?