Breken met je ouders

Breken met je ouders, het is iets wat mensen die in een warm en stabiel nest zijn opgegroeid maar moeilijk kunnen begrijpen. Toch ben ik op het punt gekomen dat ik helemaal klaar ben met mijn ouders. Om het taboe wat hier op rust te doorbreken wil ik mijn verhaal met je delen.

Als je geboren wordt ben je een ongeschreven blad. Natuurlijk heb je een aangeboren persoonlijkheid, maar hoe je uiteindelijk als mens opgroeit is ook mede afhankelijk van externe factoren. Al vanaf mijn geboorte is mijn leven een ‘bumpy ride’. Wanneer ik aan mensen een deel van mijn verhaal vertel dan zeggen ze steevast: “Jeetje, dat is heftig.”, maar ik weet niet beter. Het was nou eenmaal de situatie waar ik in zat en waar ik mee om moest zien te gaan. Een andere optie had ik immers niet? Ik neem je mee van toen naar nu.

In 1983 werd ik geboren. Mijn ouders hadden lang op mij gewacht, maar waren blij dat ik er dan eindelijk was. Helaas kon mijn moeder maar kort van mij genieten. Binnen een of twee weken werd ze opgenomen in het ziekenhuis, haar bipolaire stoornis speelt op. Door de hormonen? Geen idee. Feit is dat ik, omdat mijn moeder op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling in een Algemeen Ziekenhuis, red.) lag, werd opgenomen op de babyafdeling. Mijn vader moest immers gewoon werken. Mijn oma en vader kwamen mij bezoeken wanneer ze maar konden. Toen het wat beter ging met mijn moeder kwam ook zij regelmatig bij me langs. Ik groeide als kool en werd gebombardeerd tot directrice van de babyafdeling.

Mijn jeugd wordt gekenmerkt door meer van dit soort herinneringen. Zo ging mijn moeder 3 weken met mijn tante naar Canada, maar het duurde zo’n 3 maanden voor ze weer thuis was. Ze kreeg na haar reis aansluitend een kamertje aangeboden op de PAAZ. Ik ging af en toe met mijn vader op bezoek en ik kan je verzekeren dat dat geen geschikte omgeving is voor kinderen.

Ook mijn basisschooltijd is een periode uit mijn leven waar ik niet met veel plezier op terugkijk. Nederlandstalig opgevoed opgroeien in Friesland, met een moeder die een bipolaire stoornis heeft, zorgen ervoor dat ik een laag zelfbeeld heb, wat me een makkelijk doelwit maakt voor pesterijen. Het feit dat ik terug mep draagt niet echt bij aan mijn populariteit. In groep 7 ging het eindelijk wat beter. Ik raakte bevriend met een meisje omdat we allebei een liefde voor paarden hebben. Een gezonde relatie is het allerminst, maar ik ben er op dat moment alleen maar blij mee.

Mijn ouders besloten te scheiden toen ik 12 jaar was en het leidde tot een heftige puberteit. Verkeerde keuzes, verkeerde vrienden… Mijn vriendin van de basisschool en ik groeiden uit elkaar. Niet veel later deed mijn moeder haar eerste zelfmoordpoging. Tegenwoordig zie ik dat als schreeuw om aandacht trouwens, maar dat wist dat kleine meisje van toen nog niet. Dat kleine meisje voelde zich alleen maar verraden: hoe kan een moeder nou haar kind alleen willen laten? In de toekomst zouden er meerdere opnames van mijn moeder volgen. Kwetsende situaties waarin mijn moeder mij de nodige onterechte verwijten maakten ook. Verwijten die sneden in mijn ziel. Waar ik eerst boos om was omdat het me zo enorm kwetste en er vervolgens zo’n venijnig stemmetje klonk die afvroeg of ze stiekem toch niet gelijk had?

Nu terugkijkend was ik een behoorlijke puinhoop. Zie ik een boos, maar strijdbaar meisje, eenzaam en alleen. In de steek gelaten, juist door de mensen die er voor dat meisje moesten zijn. Daarom klampte ik me vast aan iedereen die ook maar aardig tegen me deed. Het kon niet uitblijven dat ik al snel mijn eerste vriendje kreeg. Ook al een zeer ongezonde relatie met geweld en dit zou niet de laatste keer zijn. Maar erover praten? Dat deden we als gezin niet, niet mijn moeder, noch mijn vader. Ik bleef watertrappelend door het leven gaan.

Een paar jaar gingen voorbij en mijn vader kreeg een nieuwe relatie met een vrouw die in Wageningen woonde. Vanaf dat moment was ik steeds meer bij mijn moeder. Mijn (verzorg)pony stond daar, de enige die er onvoorwaardelijk voor me was. Uiteindelijk besloot mijn vader om bij zijn nieuwe vriendin in te trekken. Er werd nog wel aan me gevraagd wat ik daarvan vond, maar dat vond ik niet eerlijk. Ik zei hem dat hij dat zelf moest weten en dat ik bij mijn moeder (lees: pony) bleef.

Binnen de kortste keren werd mijn moeder weer opgenomen in een instelling omdat ze de zorg voor mij gewoon niet aan kon. Mijn vader en zijn vrouw kwamen op een dag langs, we maakten een wandeling maken en er werd me doodleuk meegedeeld dat ik naar Wageningen moet verhuizen. Ik had geen keuze. Laat ik even heel duidelijk zijn dat ik nu, zelfs jaren later, nog enorm kwaad ben om hoe dit is gegaan. Mijn vader had zijn eigen behoeftes opzij moeten zetten voor mij en mijn kant moeten kiezen. Maar net als altijd, gebeurde dat ook hier niet.

Jaren verstreken, het boze, strijdbare meisje werd groter en werd zelf moeder. Maar hoe kon dat beschadigde meisje nou een kind opvoeden? Wat wist zij daar nou helemaal van? Ze vond een manier, maar pas 8 jaar later zag het meisje eindelijk het licht. Het onzekere, boze en strijdbare meisje veranderde langzaam maar zeker in de persoon die ik nu ben. Ik vond een lieve man, kreeg nog meer kinderen en leerde hoe ik een goede moeder moest zijn. Eentje die er onvoorwaardelijk voor haar kinderen is. Een complete tegenstelling van het voorbeeld wat ik had en waar mijn ouders maar moeilijk mee om kunnen gaan.

Steeds vaker durfde ik voor mezelf op te komen. Gaf ik mijn grenzen aan bij mijn ouders. Probeerde ik aan te geven wat ik van ze nodig had, maar wat ik steevast niet kreeg. Omdat ze het mij niet konden geven? Omdat ze zelf ook niet wisten hoe? Jaren geleden wilde ik met mijn vader in gesprek over het verleden, maar ik kreeg het deksel op mijn neus. Hij wilde geen verwijten horen en oude koeien uit de sloot halen. De wil om te investeren in een betere relatie was er van zijn kant dus ook niet. Nee, maar hij wist me wel prima te vertellen dat ik hulp nodig had.

Toen ik me in wilde gaan schrijven bij de KvK deelde ik dat met bijna niemand en al zeker niet met mijn vader. Ondernemen vindt hij eng (want onbekend) en trekt daaruit de conclusie dat we geen ondernemersfamilie zijn. Sterker nog, de eerste jaren hebben we nooit met een woord gesproken over mijn bedrijf, laat staan dat hij het serieus nam. Als ik erover begon dan viel het onderwerp neer als een dood vogeltje. Als je eens wist hoe groot de stapel dode vogeltjes is… En dat vind ik ook zo ontzettend verdrietig, want het ondernemerschap is één van de beste dingen die ik ooit heb gedaan. Ik ben namelijk retetrots op mezelf en wat ik allemaal bereikt heb.

Begin dit jaar verraste hij me. Hij gaf aan samen met mij naar de psycholoog te willen. Ik was zo blij als een puppy en ging gelijk op zoek naar een geschikte therapeut. Het werd een systeem-therapeut, iemand die gespecialiseerd is in familierelaties. En toen kwam corona. De afspraken moesten een paar keer verzet worden en hoe langer ik erover na kon denken hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik beter alleen in therapie kon gaan. Ik heb immers alleen invloed op mezelf? Mocht je hier meer over willen lezen dan verwijs ik je graag naar het blog wat ik onlangs geschreven heb: Naar de psycholoog, een cadeautje voor mezelf.

Een belangrijk onderdeel wat ik samen met de therapeut wilde onderzoeken was of ik nog een relatie met mijn ouders wilde hebben. Nu zijn er de laatste tijd een aantal dingen gebeurd waardoor ik mijn beslissing al heb genomen. Mijn vader neemt geen verantwoordelijkheid maar schuift de ‘schuld’ altijd in de schoenen van een ander. De druppel was voor mij dat hij tegen iemand zij dat gesprekken met mij altijd ingewikkeld zijn en dat ik het verhaal zelf inkleur. Mijn reactie: als ik dan zo ingewikkeld ben dan zal ik het je makkelijk maken: mijn deur is dicht.

En mijn moeder? Die vond het niet nodig om te vertellen dat de eigenaar van mijn verzorgpony van vroeger (en die ik dus ook al heel lang ken en waar ik in gedachten ook druk mee was) was overleden. Want: ze had het zo druk gehad… Diegene was dinsdag overleden en zaterdag kreeg ik het, toen ik haar nota bene zelf belde, pas te horen.

Het waren de welbekende druppels. Ik kan het niet meer. Ik heb geen ruimte meer voor mijn ouders. Het kost me te veel verdriet, te veel frustratie en te veel negatieve energie. En dat wil ik niet meer. Daarom heb ik mijn deur dicht gedaan. Komt er ooit nog ruimte? Ik weet het niet. Het hangt heel erg van hunzelf af. Als zij niets in hun houding kunnen veranderen hoeft het voor mij niet meer. Ik wil niet steeds een blije pup zijn die vervolgens in de hoek geschopt wordt, iedere keer opnieuw. Het gekwetste kleine meisje, wat nog altijd in mij zit, wil het niet meer. Genoeg is genoeg.

Laten we wel wezen, er rust een behoorlijk taboe op het breken met je ouders. Er zullen nu misschien ook wel mensen zijn die dit hoofdschuddend lezen en zich afvragen waarom ik dit allemaal opschrijf. Maar dat is juist de reden waarom ik dat gedaan heb. Zo’n besluit neem je niet lichtvaardig. Daar gaan allemaal kleine en grote gebeurtenissen aan vooraf totdat de welbekende emmer overloopt. En dan is het klaar. Dan gaat de deur dicht.

Heb jij een goede relatie met je ouders? Of heb je ook wel eens overwogen om met je ouders te breken?

Wil je meer lezen over dit onderwerp? Er is ook een boek genaamd Breken met je ouders, geschreven door Marloes Hospes. Bekijk het hier.

 

Update 24-4-2022

Inmiddels zijn we een paar jaar verder en is het contact met mijn ouders, mede dankzij het volgen van systeemtherapie, weer hersteld. Lees er meer over in het blog: Weer contact met mijn ouders.

 

Lees ook

• Achter de schermen | Oktober 2020
• Achter de schermen | November 2020: Records, reflectie en verzoening?
• Wat is systeemtherapie? En hoe heeft het me geholpen?

 

Uitgelichte afbeelding: 123rf.com