Na een lange stilte op mijn persoonlijke blog is de tijd eindelijk gekomen om een update te schrijven. Want waarom was het hier zo stil? Ik vertel je er graag wat meer over in deze achter de schermen februari 2022.
Natuurlijk zou ik kunnen volstaan met druk, druk, druk, maar eerlijk gezegd vind ik dat altijd een enorme dooddoener. Het vertelt namelijk helemaal niks. Iedereen heeft het altijd maar druk. Dat is als je het mij vraagt de ziekte van de moderne tijd, met alle gevolgen vaak van dien. En ja, uiteraard hebben we het druk gehad, maar ik wil daar toch graag wat dieper op in gaan.
Toen ik een aantal jaren geleden begon met bloggen was ik echt op zoek naar een plekje voor mezelf. Waar ik mijn gedachten en mijmeringen op kon schrijven en kon delen wat ik allemaal deed en zou gaan doen. Mijn gedachten kon ordenen om als het ware van een afstandje te reflecteren. Natuurlijk zou het ook enorm leuk zijn als mijn schrijfsels gelezen zouden worden, maar dat was niet mijn insteek.
Maar goed, ik ben fanatiek. Zeg maar gerust bloedfanatiek. En als ik ergens aan begin wil ik er nou eenmaal goed in zijn. Dus las ik alles wat los en vast zat over SEO en allerlei andere zaken. Ik werd lid van allerlei groepen op Facebook en haalde allerlei capriolen uit om maar meer bezoekers naar mijn blog te krijgen. Wat ik ook deed, het moest altijd beter en meer. En eigenlijk past dat helemaal niet bij me, ik wil gewoon lekker mijn eigen ding doen. Dat was ook één van de redenen dat ik stopte met mijn werk als Virtueel Assistent, naast het feit dat mijn gezin gewoon steeds meer tijd opslokte. Tijd die ik mijn gezin ook gunde, want mijn tijd komt wel weer.
Vervolgens kwam daar de coronapandemie en de kinderen waren nog meer thuis. Daarbij had onze jongste zoon de nodige issues en zaten we soms met onze handen in het haar. Aangezien we zelf sterk de in druk hadden dat er wel eens sprake kon zijn van ADHD meldden we hem aan voor de benodigde onderzoeken. Gelukkig wist ik na mijn ervaringen met mijn oudste zoon de juiste weg te bewandelen, wat de wachttijd aanzienlijk beperkte. In de zomervakantie kregen we dan de diagnose en zagen we onze vermoedens bevestigd: ADHD. Ik ben dankbaar om te zeggen dat de medicijnen hem aardig goed helpen. Af en toe heeft hij nog zo zijn momenten en wordt hij op school te fysiek. Maar dat is vaak als hij overprikkeld en moe is en dan mag ik hem ophalen om thuis bij te komen.
De tweede diagnose ADHD binnen ons gezin zorgde er ook voor dat ik gekscherend tegen de psychiater zei, maar wat ik wel meende: nou, misschien moet ik mezelf ook maar eens laten testen dan… En zo geschiedde. De uitkomst laat zich denk ik wel raden? Inmiddels is mijn ADHD medicatie ook opgebouwd en het is een verademing moet ik zeggen. Ik heb inmiddels ook een blog gewijd aan ADHD en medicatie, want ik denk echt dat de negativiteit die daar vaak omheen hangt, enorm onterecht is. Misschien zelfs wel schadelijk.
Met regelmaat krijg ik te horen dat het altijd net is of alles bij ons zo prima gaat. Nou, ik kan je eerlijk vertellen dat dat dus echt niet het geval is. Er gebeurt hier altijd meer dan genoeg, zelfs meer dan ik op zou kunnen en willen schrijven. Mijn leven verloopt net als bij anderen: met vallen en opstaan. En zoals je ziet ben ik daardoor het laatste jaar gewoon vastgelopen. Mijn eigen gedachten raakten geblokkeerd, ik kon ze niet opschrijven zelfs al had ik het gewild. Misschien is het, naast een gebrek aan het hebben van een goede visie, zelfs wel een writers block te noemen.
Inmiddels heb ik weer wat meer rust en ruimte. In letterlijke zin om me heen, maar ook in mijn hoofd. Het overzicht komt langzaam maar zeker weer terug en ik heb weer zin om te schrijven, maar alleen nog dat wat echt bij me past. Goddank.
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
what do you think?