Waarom ik het jammer vind om enig kind te zijn

Het is een jaarlijks terugkerend thema: Nationale broer en zus-dag. Maar niet voor mij, want ik ben enig kind. Ook zie ik steeds vaker berichten, met name van ouders, over de voordelen en de vooroordelen van het hebben van maar één kind, maar ik mis daarbij één visie: die van het enig kind zelf. 

Gevoelig onderwerp

Laat ik maar gelijk beginnen met een soort disclaimer. Dit blog is geschreven vanuit mijn gevoel. Ik ben natuurlijk niet representatief voor alle enig kinderen, maar ik weet ook dat ik niet de enige ben met dit gevoel. En hoewel ik best begrijp dat het hebben van maar één kind medische oorzaken kan hebben en/of voor ouders ook voordelen kan hebben, zou het gezien mijn persoonlijke ervaring niet mijn keuze zijn. Ik vind het namelijk erg jammer dat ik ‘alleen’ ben. Het voelt voor mij echt als een gemis.

 

Gemis

Als klein meisje wist ik dat ik absoluut meer dan één kind wilde hebben. Ik was namelijk altijd een beetje jaloers op al mijn leeftijdgenootjes die een broer en/of zus hadden. Hoewel het tussen hen natuurlijk niet altijd koek en ei was, leek het me fantastisch om iemand te hebben die precies wist hoe het er thuis aan toe ging. Iemand waartegen je zou kunnen zeggen: oh, weet je nog toen … Of met wie je kattenkwaad uit zou kunnen halen of samen een spelletje kon spelen. Dat deed ik graag, maar ook vaak alleen.

 

Medische oorzaak

Dat ik enig kind ben was geen bewuste keuze, maar mijn moeder heeft een bipolaire stoornis. Mijn enig kind zijn heeft dus een medische oorzaak, omdat men vond dat het voor mijn moeder niet verstandig was nog meer kinderen te krijgen. Maar dat betekent voor mij ook dat ik niemand in ons gezin heb, afgezien van mijn vader, met wie ik over mijn ervaringen kan praten. Daarnaast zijn mijn ouders ook gescheiden, wat betekent dat ik ook niemand heb met wie ik de zorg voor/om mijn moeder kan delen. Of voor mijn beide ouders, mochten ze dat later nodig hebben.

 

Zielig

Ben ik zielig omdat ik enig kind ben? Eigenlijk is dit wel een interessante vraag en ik merk dat ik een gewenst antwoord wil geven, want ik wil mensen die bewust kiezen voor één kind niet tegen het hoofd stoten. En ik weet natuurlijk ook niet beter dan enig kind te zijn, dus ik lijd er in die zin niet direct onder. Maar op zo’n dag als Nationale broer en zus-dag moet ik soms wel even slikken, want ik heb er geen.

Laat ik het eens anders stellen: heb jij weleens in je eentje Monopoly gespeeld? Of een ander spel dat je eigenlijk met meer mensen moet doen? Ik kan de keren niet op één hand tellen. En ik vermaakte me prima hoor, maar als ik nu van een afstandje toekijk vind ik dat toch behoorlijk zielig.

Daarnaast zie ik ook steeds meer op tegen de toekomst, omdat mijn ouders nu eenmaal ook ouder worden. Ik heb gewoon geen broers en zussen die mij kunnen helpen bij het nemen van beslissingen of taken van me over kunnen nemen en ja, dat voelt behoorlijk eenzaam en best wel zielig.

 

De praktijk

Weer even terug naar de praktijk en de dromen van het kleine meisje. Want je kan het allemaal mooi bedenken, het leven is verre van maakbaar. En dat blijkt ook wel, want mijn oudste zoon is 12 jaar enig kind geweest. Volgens mij heeft hij dat niet eens zo zeer als vervelend ervaren, maar ik wel. Daarom ben ik ook erg blij en dankbaar dat hij nu een broertje (7 jaar) en twee zusjes (5 en 3 jaar) heeft. Dat de jongste kinderen relatief snel achter elkaar geboren zijn was ook een bewuste keuze van ons. Ik snap zeer zeker wel dat het geen garantie is voor een gelukkige en goede band tussen de kinderen, maar ik hoop er wel degelijk op. Dit is iets wat de tijd ons zal leren.

 

Ben jij enigst kind, hoe ervaar jij dat? Heb jij juist de bewuste keuze gemaakt om maar één kind te krijgen? Dan zou ik het leuk vinden als je met me zou willen delen hoe je tot die beslissing bent gekomen.

 

Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks missen? Volg me dan ook op social media: Facebook, Twitter of Pinterest.

 

Uitgelichte afbeelding: 123rf.com