ADHD: zoektocht naar de juiste medicatie. Want als buitenstaander ben je misschien geneigd te denken dat het van ouders puur gemakzucht is om een ‘druk’ kind medicijnen te geven, zo eenvoudig is het helaas niet. In dit blog vertel ik je er graag meer over.
Pittig jaar
Lees je mijn blog vaker dan weet je het misschien al wel, maar het laatste jaar is voor ons een behoorlijk pittig jaar geweest. Tijdens de vorige zomervakantie kreeg onze zoon de diagnose ADHD, een poosje later kreeg ik dezelfde diagnose. En met of zonder officiële diagnose: omgaan met ADHD kan heel pittig zijn. Gedrag, of het nou gewenst of ongewenst is, beïnvloedt immers het hele gezin en de sfeer thuis.
Helaas voor onze jongste zoon heeft hij exact hetzelfde waar ik als kind ook tegenaan liep. Hij is erg fysiek ingesteld en kent zijn eigen kracht niet goed. Door zijn impulsiviteit is het gevolg hiervan dat situaties onbedoeld behoorlijk snel en heftig uit de hand kunnen lopen, zowel op school als thuis.
Medicatie
Regelmatig zijn er situaties die onze zoon als het ware overkomen. Ik ben ontzettend dankbaar dat school er ook op deze manier naar kan kijken. Onze zoon is namelijk in de basis erg lief en gevoelig, maar sociaal niet altijd even tactisch. En ja, ook dit stuk is voor mij erg herkenbaar.
Voor ons als ouders was de keuze om te starten met medicatie dan ook een logische. Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om de impulsiviteit onder controle te houden, dat gaat gewoon niet. Voor je het weet heb je gedaan waarvan je niet wilde dat je het zou doen. Als ik met behulp van medicatie mijn kind hierbij kan helpen, dan is de keuze voor mij snel gemaakt.
Methylfenidaat
Bij ADHD is methylfenidaat eigenlijk altijd het eerste medicijn dat geprobeerd wordt. En het begon absoluut heel goed en veelbelovend! Onze zoon ging al snel over op een langwerkend medicijn en was veel minder fysiek tegen anderen, dat nam zelfs met zo’n 90% af. Wat waren we blij dat we deze keuze hadden gemaakt zeg!
Op een gegeven moment viel ons wel op dat onze zoon erg veel moe was. Maar vorig jaar had hij ook de diagnose ziekte van Pfeiffer gekregen, we wisten dan ook niet zeker of de vermoeidheid van de medicatie kwam of van de Pfeiffer…
Daarnaast begon onze zoon last te krijgen van tics. Hij draaide continue aan zijn haar, zelfs tot hij een wondje op zijn hoofd kreeg en haren af begonnen te breken. Ook had hij een kuchje waar hij bijna niet mee kon stoppen, zeker als hij iets spannend vond. Toen we terug moesten komen ter controle bleek dat hij eigenlijk ook niet voldoende aan was gekomen. Alles met elkaar was het wel duidelijk: we moesten stoppen met methylfenidaat.
Dexamfetamine
Het stoppen met methylfenidaat betekende dat we over moesten stappen op de tweede keuze: dexamfetamine. Een oude vertrouwde, mijn oudste zoon heeft dit medicijn ook gebruikt. Helaas bleek al na een paar dagen dat ook dit medicijn niet geschikt was. Met name het kuchje nam explosief toe… dat betekende dat we ook met dexamfetamine moesten stoppen.
Intuniv (guanfacine)
Goed, onze zoon kon niet tegen de stimulerende middelen. Wat voelde ik me naar zeg. Schuldig eigenlijk ook wel. Waar waren we in vredesnaam mee bezig? Was de medicatie echt nodig? Ja, absoluut. Zonder medicijnen kan onze zoon niet op het reguliere onderwijs blijven, iets wat hij en wij wel graag willen.
We konden overstappen op Intuniv. Een medicijn wat echt rustig opgebouwd moet worden tot 4 mg. (geloof ik) en waar ook niet zomaar mee gestopt mag worden. Andere opties waren nog heftiger en in mijn ogen niet acceptabel. Jeetje, wat moesten we doen? Wat nou als dit ook niet het juiste middel was? Ik wist het echt niet meer.
Mijn man draaide het om: wat nou als Intuniv WEL het goede medicijn voor onze zoon zou zijn? Daar kwamen we alleen maar achter door het te proberen… Ik vond het een goede redenering. Daarbij was niks doen ook gewoon geen optie.
Hoe gaat het nu?
Inmiddels zit hij op 3 mg. Intuniv. Hoewel ik er behoorlijk tegenop zag om met dit medicijn te beginnen ben ik echt ontzettend blij dat we de stap wél hebben genomen. De bijwerkingen zijn me tot nog toe erg meegevallen. Wat ik erg fijn vind om te zien is dat onze zoon op het moment weer kan eten als een bootwerker, iets wat ik toch wel heb gemist. Hij is zelfs al 2 kg. aangekomen! Ook zijn we een dagje uit geweest naar het Nederlands Openluchtmuseum wat ontzettend goed ging en hij heeft een snelcursus zwemmen gedaan!
Hopelijk blijft dit het juiste medicijn voor onze zoon en kan hij op een fijne manier van start in klas 2 (groep 4). Door het getob met de medicatie heeft hij in het afgelopen jaar wel veel schooldagen moeten missen.
Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks missen? Volg me dan ook op social media: Facebook, Twitter of Pinterest.
Lees ook
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
what do you think?