Slecht eten, niet luisteren en psychisch in de knoop

Menig werkende ouder is op zijn zachtst gezegd not amused. Het blijkt dat er het één en ander misgaat in het opvoeden van onze kinderen, a.k.a de toekomst. Benieuwd wat er precies anders kan? Lees dan eerst even dit interview met mevrouw Gitty Feddema. Wanneer je klaar bent met het lezen van het artikel vraag ik je even vijf minuten de tijd te nemen om het te laten bezinken, en dan mag je reageren. Wat vind jij van wat je net gelezen hebt?  

Werkende ouders

Het zal het opspelende schuldgevoel zijn van de werkende ouders. De reacties onder het artikel, in welk blad dan ook, waren niet van de lucht. Want wie denkt mevrouw Feddema wel niet wie ze is? Ik kan me ook goed voorstellen dat het wel even binnenkomt…

Maar ik lees, and I quote: het begint al aan de keukentafel, je moet het als ouders sámen doen, in overleg. Dat is natuurlijk heel wat anders dan moeder de vrouw verplichten om thuis te blijven zodat ze het huishouden kan bestieren en het nageslacht kan verzorgen.

Er is natuurlijk wat voor te zeggen om, wanneer je samen besluit voor kinderen te gaan, ook van tevoren samen te overleggen over hoe jullie als stel de toekomst voor je zien. Wil je als moeder graag blijven werken? Prima, misschien kan je partner ook parttime werken? Op die manier heb je al een stuk minder opvang nodig en ben je toch allebei aan het werk.

 

Onze situatie

Manlief en ik hebben bovenstaande methode toegepast. Voor mij stond het vast dat, als het financieel mogelijk was, ik thuis zou blijven voor de kinderen. Gewoon, omdat ik dat bij mijn oudste niet kon doen. Die is grotendeels opgevoed door opa en oma, mijn ouders. En hoewel het geen elf (!) verschillende opvoeders zijn, vind ik het achteraf toch wel erg jammer. Mijn oudste en opa hebben wel een hele goede band, iets waar ik af en toe wel een beetje jaloers op kan zijn. Ik vraag me ook wel eens af of het anders was geweest wanneer ik er wel meer voor hem was geweest.

 

Vrouwen-én mannenemancipatie

Het is écht niet altijd makkelijk om thuisblijfmoeder te zijn. Ik zal de laatste zijn die dat beweert. En ik snap ook dat niet alle moeders er blij van worden om continue met hun kroost thuis te zijn. Dat moeders af en toe even adem moeten kunnen halen. Dan is het toch ook niet raar om te stellen dat de man ook een stapje terug moet doen? Het enige wat je vaak hoort is dat het voor een man niet mogelijk is. En dat is nou precies waar het venijn zit.

Wordt het onderhand geen tijd dat de man ook in de twintigste eeuw gaat leven? En dan met name zijn baas. Dan kan misschien die vreselijke term papadag zijn koffer eens gaan pakken, want als ik ergens treurig van wordt… Dat is net zoiets als: oh, is manlief aan het oppassen? Uhm, nee, hij zorgt gewoon als papa voor zijn kinderen, niet als oppas. Maar ik dwaal af.

 

Kinderen in de maatschappij

De maatschappij verwacht nogal wat van onze kinderen als je het mij vraagt. Vanaf het moment dat ze geboren worden moeten ze zo snel mogelijk in hun eigen kamer, in hun eigen bed en het liefst gelijk twaalf uur achter elkaar doorslapen. In sommige schrijnende gevallen koste wat het kost, zonder een veilige hechting voor ogen te houden.

Maar als je niet veilig gehecht bent aan je ouders, wie vertrouw je dan in het verdere leven? En dan kom je ook nog op de opvang met zoveel wisselende leidsters. Rustig maar, ik zal ook de laatste zijn die beweert dat deze mensen hun hart niet op de juiste plaats hebben. Ik vraag me alleen wel af of alle kinderen voldoende, échte, aandacht kunnen krijgen in een groep. Individuele aandacht. De basisschool is er toch ook niet voor de opvoeding? Waarom de kinderopvang dan wel? En als die het niet doen, wie doet het dan wel?

Dit geldt natuurlijk niet voor alle werkende ouders, al zie ik in mijn omgeving toch heel vaak dat het ophalen van de kinderen uit de dagopvang gepaard gaat met heel veel stress. Hoe kan het ook anders? Dat is in mijn ogen voor niemand goed, niet voor de ouders en zeker niet voor de kinderen. In de avonden en het weekend moet vervolgens alles maar kunnen om vooral de lieve vrede maar te bewaren. Anders is het zo ongezellig…

 

Opvoeden van de toekomst

Ook ik weet wat het kost om in de huidige maatschappij te mogen leven. Wij hebben als stel de bewuste keuze gemaakt dat ik zou stoppen met werken buitenshuis. In ieder geval tot de kinderen op de basisschool zitten. Dit is niet voor iedereen een voor de hand liggende keuze. Toch denk ik dat veel ouders er wel aan zouden kunnen voldoen, maar dit gewoon niet willen. Al zou bijna niemand dat laatste durven toe te geven.

Waarom wil je voldoen aan de huidige maatstaven van de maatschappij? Ik ben blij dat wij niet met die gekkigheid meedoen en gewoon ons eigen plan durven trekken. Het gaat erom dat wij als gezin gelukkig zijn. En geloof me, je hebt minder materiële spullen nodig dan je denkt!

Op dit moment investeer ik liever in mijn kinderen dan in mijzelf,  zodat ze in de toekomst als fijne volwassenen deel kunnen nemen aan de maatschappij. Dat is toch ook wat waard? Kun je het als ouders op een andere manier regelen ook prima. Een ieder handelt naar eer en geweten. Uiteindelijk gaat het erom dat je jezelf, en je kinderen, in de spiegel aan moet kunnen blijven kijken.

 

Lees ook

• Vrouwenemancipatie: slaan we niet teveel door?
• Gender reveal: wil jij het geslacht weten?
• Het doorgeslagen feminisme anno nu

 

Afbeelding Uitgeputte moeder gefrustreerd door haar kinderen: Dmitry Kalinovsky – Shutterstock