Na een relatief lange periode van stilte op mijn persoonlijke blog ben ik aan een inhaalslag begonnen. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het delen van mijn/ons verhaal soms best wel spannend, confronterend en emotioneel vind. Natuurlijk lucht het ook op en ik hoop dat jij er als lezer misschien wel je voordeel mee kunt doen. Heb je het wel en wee op mijn persoonlijke blog de laatste tijd een beetje kunnen volgen? Dan zal het je misschien niet verbazen dat ik het laatste jaar (misschien wel de laatste jaren) een hoge bloeddruk heb…
Het begin
Er is de laatste jaren enorm veel gebeurd, en helaas niet alleen maar leuke dingen. Geen probleem, ik ben namelijk van het motto ‘niet klagen, maar dragen’. Maar toen ik op een gegeven moment zelf ook wel met een beetje met verbazing naar mijn eigen rek begon te kijken, merkte ik dat het einde in zicht begon te komen.
Toen onze zoon in november 2022 officieel één van de ruim 20.000 thuiszitters werd, heb ik in december vooral heel veel gehuild. Ik kon niet meer. Ik wilde niet meer voldoen aan de eisen van de maatschappij. Waarom mogen mensen niet gewoon doen wat ze willen, wanneer ze het willen? En daarbij heb ik het wel over binnen de wet blijven natuurlijk, waar het voor ons ook meteen begon te wringen natuurlijk.
Mijn emoties zaten zo hoog dat ik ik af en toe last van hartkloppingen had en me vreselijk gejaagd voelde. Het liefst wilde ik mijn boeltje oppakken en weggaan, naar Denemarken bijvoorbeeld. Eén van de landen in Europa waar je zonder problemen thuisonderwijs mag geven. Waar het geven van thuisonderwijs zelfs in de grondwet is opgenomen. Dan zouden we in één klap van al onze problemen, of toch in ieder geval de grootste, af zijn. Maar goed, met name de praktische kant van het verhaal hield ons tegen. Bovendien was emigreren nou niet bepaald de snelle oplossing waar ik zo hard naar op zoek was.
De oplossing?
Wat was volgens mij dan wel de oplossing voor ons gezin? Nou, waar de lockdowns door corona voor velen een vloek waren, was het voor ons gezin een zegen. De druk viel weg, we konden leven en leren in ons eigen ritme. Heerlijk. Ik ontdekte dat mijn moedergevoel kloppend was. Onze kinderen passen niet in het onderwijssysteem en gaan stuk op school… Want hoewel onze dochter haar stinkende best deed, deed ook zij niet anders dan zichzelf aanpassen. Iets wat (bijna) niemand zag. Ze had immers geen gedragsproblemen, en dan gaat het volgens ‘professionals’ (zoals bijvoorbeeld de schoolarts) al gauw goed.
Goed, de enige manier om uit het schoolsysteem te komen was dus verhuizen, en verhuizen moesten we toch al. Gezien de snel stijgende huizenprijzen en onze wensenlijst kwamen we toch al snel in een regio uit waar geen vrijeschool gevestigd was. Voor ons een win-win situatie.
De hypotheek
Om ons huis te kunnen kopen hadden we een hypotheek nodig. Om het goed te regelen wilden we ook meteen een overlijdensrisicoverzekering, want ja, je weet maar nooit. Dus ik vulde braaf een formulier in met lengte, gewicht en de hele rataplan. En al snel volgde een uitnodiging voor nader onderzoek… Wat denk je? Een te hoge bloeddruk…
Afijn, ik hoopte, weliswaar tegen beter weten in, dat het tijdelijk was of aan de witte jas tegenover mij lag. Maar na een vervolgafspraak bij de dokter was het niet veel beter… Een 30 minuten meting werd gepland. En later nog één. Met geen verbetering in de metingen en de op handen zijnde verhuizing werd besloten om toch maar met medicatie te starten. Sjonge, had ik weer… Want mensen, ik weet de oplossing voor mijn hoge bloeddruk: de stress moet weg. Laat ons toch gewoon met rust… Dan komt alles goed.
Nog steeds stress
Gelukkig is de overlijdensrisicoverzekering geregeld, dat gaf mij al een stuk minder stress. Ook de verhuizing is achter de rug, hoera! Het bevalt goed, nog minder stress. Maar dat laatste stukje van de puzzel, die vrijstelling van de leerplicht, is nog steeds niet rond… De hele gang van zaken tot en met het opmaken van het proces-verbaal zorgt voor zo onnoemelijk veel stress… ik heb er geen woorden voor. Als dat eenmaal geregeld is, valt er zo’n last van mijn schouders, dat ik waarschijnlijk begin te zweven.
Inmiddels hebben we ook meerdere gelijkgestemden om ons heen weten te verzamelen. Naast vrienden ook de nodige hulpverleners die daadwerkelijk helpend zijn en helaas precies weten in welke situatie we ons bevinden. Want helaas heb ik in mijn naaste omgeving ook te maken met het nodige onbegrip. Want waarom zou je überhaupt thuisonderwijs willen geven? Dat kan jij toch helemaal niet? Waarom doe je toch altijd zo moeilijk… En dat maakt me soms best wel eenzaam in mijn gevoel, want de muur van onbegrip in combinatie met de wens om me juist door mijn naasten begrepen te voelen, geeft me ook enorm veel verdriet en stress.
Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks meer missen? Volg me dan ook op Facebook, Twitter, Instagram of Pinterest!
Uitgelichte afbeelding: Pixabay.com
what do you think?