Over iets meer dan een maand is het zover: mijn eerste kind wordt 18 jaar. Volwassen dus… tijd om eens even terug te kijken en een blik te werpen op zijn leven. En natuurlijk een antwoord te geven op de prangende vraag die iedereen bezighoudt: ben ik tot nu toe een beetje tevreden over het resultaat van mijn opvoeding?
Stress
Hoewel de zwangerschap niet gepland was was het kindje zeker wel welkom. Ik had eerlijk gezegd geen flauw benul wat er allemaal bij een zwangerschap kwam kijken. Het zorgde dan ook voor een aantal onrustige en stressvolle maanden waarin een hoop geregeld moest worden. Zo vroeg ik urgentie aan voor een passende woning die na heel veel gedoe pas werd goedgekeurd.
Vroeggeboorte
Met 32 weken zwangerschap werd ik in het ziekenhuis opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging. We werden goed in de gaten gehouden, maar met 35+6 weken zwangerschap werd ik ingeleid. Mijn eerste baby werd geboren, te vroeg en ook nog eens te klein (1650 gram). Een couveusekindje dus met allemaal infuusjes, een sonde en ga maar door. Toch heb ik er geen moment echt bewust bij stilgestaan dat het ook wel eens helemaal verkeerd af kon lopen. Ik had een soort van rotsvast vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Gelukkig was dat ook zo!
Diagnose
Toen hij bijna drie was besloot ik weer naar school te gaan om de opleiding tot verpleegkundige te doen. Een pittige tijd brak aan met veel onregelmatige diensten waardoor hij vaak bij opa en oma was. Intussen startte hij met de basisschool en langzamerhand kreeg ik steeds meer het gevoel dat er ‘iets’ niet helemaal klopte. Zijn juf was het met me eens en er werden testen gedaan. De uitslag: ADHD. Pas een paar jaar later, toen ik besloot dat het nu écht tijd voor hem was om te starten met medicatie, kwam er nog een diagnose: Syndroom van Asperger (tegenwoordig geschaard onder ASS). Maar ondanks alles deden we het samen best goed, al ging het regelmatig echt niet vanzelf.
Persoonlijke ontwikkeling
Zoon startte met atletiek. Eerst in een reguliere groep, maar al snel kon hij terecht in een ASS-groep. Daarnaast ging op waterscouting, wat had hij in eerste instantie veel moeite met het stoeien en ravotten! In 2015 werd hij dan eindelijk voor het eerst grote broer. Dat was iets wat ik hem al heel lang gunde, maar waar mijn persoonlijke situatie zich niet voor leende. Dit waren stuk voor stuk allemaal gebeurtenissen die bijdroegen aan een groei in zijn persoonlijke ontwikkeling.
Met maar één fout in zijn Cito-toets ging mijn zoon dan ook naar het vwo waar hij met twee vingers in zijn neus doorheen fietst. Geen hoogvlieger, maar hij doet het met relatief weinig inspanning dus ik vind het meer dan knap.
Volwassen
En nu zit hij dan in zijn eindexamenjaar van het vwo en heeft hij al een keuze gemaakt voor zijn vervolgstudie… Wauw. En wordt hij bijna 18 en dus volwassen. Hoewel 18 jaar natuurlijk best wel lang is en er in die tijd ontzettend veel gebeurd is, is de tijd echt omgevlogen. En waar ik me in het begin zorgen maakte om zijn sociale leven, dat is helemaal meer dan goed gekomen. Hij heeft fijne vrienden, is over het algemeen netjes en beleefd en gewoon een heel fijn mens.
Wat mijn conclusie is met betrekking tot de opvoeding? Ik ben heel erg trots op hem, mezelf en ons als gezin!
Lees ook
Uitgelichte afbeelding: 123rf.com
what do you think?