Mijn eerste proces-verbaal

Ons leven is nog altijd behoorlijk roerig. We hoopten na de verhuizing eindelijk rust te krijgen, maar niks is minder waar. Het resulteerde al in een eerder blog Geen leerplicht, maar schoolplicht. Omdat ik hoopte dat één en ander met een sisser af zou lopen heb ik er nog niet echt over durven schrijven, maar het moment van zwijgen is voorbij.

Schoolinschrijving

Zodra je zwanger bent komt er van alles op je af. Heb je opvang nodig? Zo ja, hoe ga je dat vorm geven? Kies je ervoor om geen gebruik te maken van kinderopvang, dan rijst de vraag misschien wel of jullie het financieel wel kunnen bolwerken. Hoe dan ook, vragen genoeg.

Nadert je kind de vierjarige leeftijd, dan komt al snel de volgende vraag: is je kind al op een school ingeschreven? En dat is gelijk een interessante. Want realiseer je vooral even dat de leerplicht pas vanaf vijf jaar geldt. Maar omdat de kinderopvang/peuterspeelzaal met vier jaar stopt, vindt iedereen het niet meer dan normaal dat je kind meteen doorgaat naar de basisschool. Dus schrijf je keurig je kind in op een basisschool die het best past bij jullie levens- of geloofsovertuiging.

Maar dan…

… blijkt in de praktijk dat al je moederlijke vermoedens waar zijn: je kind past niet in het schoolsysteem. Er volgen diagnoses, maar ja, ze hebben het voor elkaar. Je zit in het systeem en mag er niet meer uit. Punt. Nou, dat zal toch wel meevallen? Nee. Punt.

Dus zie je je kind(eren) en gezin langzaam kapot gaan. Van een energiek en leergierig kind, vol levenslust, was een paar jaar later alleen nog maar een hoopje ellende over. Na twee uurtjes school kon ik hem weer ophalen. Hij was uitgeput. Thuis kwam hij niet verder dan slapen en van leren wilde hij niets meer weten.

Wat mensen niet beseffen is welke invloed een schooltrauma op het hele gezin heeft. Er was geen ruimte meer voor het doen van leuke dingen. We waren allemaal aan het overleven, onze dochters net zo goed. Als ouders ga je met elkaar in gesprek en je weet de oplossing: thuisonderwijs, maar niemand wil naar je luisteren. En als ze wel luisteren, dan kiezen ze ervoor net te doen of ze je niet te horen en houden zich gewoon aan hun eigen misselijkmakende plan vast. Mevrouw, het was een fijn gesprek, maar niettemin moet uw kind binnen twee weken ingeschreven zijn op school, anders wordt proces-verbaal opgemaakt.

Schoolplicht

Want in Nederland is het zo geregeld dat thuisonderwijs niet bestaat. Voor de leerplichtige leeftijd kan je een beroep doen op artikel 5, lid b van de Leerplichtwet. Oftewel vrijstelling van geregeld schoolbezoek op basis van geloof- of levensovertuiging. Gaat je kind eenmaal naar school dan vervalt die mogelijkheid, tenzij er sprake is van ‘omstandigheden van prangende aard’ zoals bijvoorbeeld een verhuizing.

Kijk, internet heeft vele kanten. Een duistere, maar in veel gevallen ook een positieve, helpende kant. Want de informatie die je als wanhopige ouders nodig hebt ligt tegenwoordig voor het oprapen. Zie je dat je kind kapot gaat en ben je als ouder naarstig op zoek naar een oplossing voor je noodlijdende gezin? Dan struin je het internet af op zoek naar gelijkgestemden. En verdrietig genoeg, daar zijn er veel van… Lang leve het passende onderwijs.

De opties?

In principe heb je maar twee opties om na schoolgang uit het systeem te komen: of verhuizen naar een regio waar geen school zit met dezelfde denominatie (richting) als waar je kind(eren) op zaten, óf uitschrijven uit Nederland. Of vooruit, een beroep doen op artikel 5, lid a. Maar dan krijg je elke keer te maken met een herkeuring en dat vind ik persoonlijk een onnodige belasting.

Gezien het feit dat wij de nodige zorg nodig hebben, is uitschrijven uit Nederland eigenlijk geen optie voor ons. Dus besloten we te verhuizen naar een regio waar geen school zit met onze levensovertuiging (vrije school, antroposofie). Hoewel je geloofs- of levensovertuiging in principe niet vastgelegd mag worden (het is immers een bijzonder persoonsgegeven), vervalt dat recht blijkbaar als je gebruik wil maken van je recht op vrijstelling op basis van levensovertuiging.

Van rechtswege vrijstelling

Na de verhuizing is er niks aan de hand zou je zeggen. Aangezien wij aan alle eisen van de wet voldoen, komt de vrijstelling immers van rechtswege tot stand. Totdat blijkt dat er in de praktijk een heksenjacht gaande is op mensen die een kennisgeving indienen artikel 5 lid b Leerplichtwet en je overgeleverd bent aan de grillen van de betreffende leerplichtambtenaar en/of wethouder van je gemeente.

Als burger dien je je aan de wet te houden en ik was in de veronderstelling dat datzelfde gold voor de overheid. Maar helaas blijkt steeds vaker dat diezelfde overheid de wet- en regelgeving aan het laarsje lapt. En dan maar klagen dat burgers steeds minder vertrouwen hebben in de politiek. Tja, ik snap het wel.

Hoe dan ook, er zijn in onze procedure de nodige fouten gemaakt. Los daarvan toverden ze steeds een nieuw konijntje uit de hoge hoed waardoor de vrijstelling zogenaamd niet van rechtswege toegekend kon worden. Alle uitgesproken zorgen hebben we natuurlijk zeer serieus genomen. Sterker nog, ook al was het wettelijk gezien niet nodig, we kwamen zelfs met praktische oplossingen voor om de zorgen weg te nemen. Niks was echter goed genoeg, ondanks dat wij volledig in ons recht staan, slepen ze ons (in totaal gaat het op dit moment binnen onze gemeente om drie gezinnen) liever voor het gerecht. Dat je even weet waarom je zoveel belasting moet betalen.

Mijn eerste proces-verbaal

En dus ontvang ik binnenkort mijn eerste proces-verbaal. In mijn hele leven heb ik nooit problemen gehad met politie of justitie. De enige bekeuring die ik ooit mocht ontvangen was (een belachelijk dure) voor parkeren in het groen. En nu val ik, zonder iets misdaan te hebben en het beste voor mijn gezin te willen, ineens onder het strafrecht. Het maakt me boos, verdrietig en machteloos.

Vond je dit artikel leuk om te lezen en wil je in de toekomst niks missen? Volg me dan ook op social media: Facebook, Twitter en Pinterest.

Uitgelichte afbeelding: 123rf.com