Column | De Turkse verkiezingen

Op het moment dat ik dit artikel schrijf, zijn de Turkse verkiezingen net achter de rug. Na die verkiezingen gingen de Nederturken massaal de straat op. Luid toeterend vierden ze de overwinning van Erdogan. Waarom zijn ze in vredesnaam zo loyaal aan die dictator? Ik kan er met mijn verstand niet bij. Jij wel?

 

Zieltjes winnen

Eerst even een momentje terug naar het grondwetsreferendum van vorig jaar. Kun jij je nog het nieuws herinneren dat Erdogan de Turken in Nederland en Duitsland ontzettend graag wilde toespreken, maar dat dat door beide landen niet geaccepteerd werd? Nou, ook dit keer wilde Erdogan graag de nodige zieltjes winnen. Maar omdat veel Europese landen hem geen podium willen geven, vond de bijeenkomst een maand voor de verkiezingen plaats in de Bosnische hoofdstad Sarajevo. Volgens de kranten waren er maar liefst 10.000 buitenlandse fans aanwezig.

Het advies wat Erdogan zijn toehoorders onder meer meegaf: “Neem beslist de nationaliteit aan van het tweede vaderland en ga er een actieve rol spelen in de politiek. Word lid van het parlement.” (Bron.) Wist je trouwens dat hij behoorlijk afhankelijk is van die buitenlandse stemmen? Tijdens het grondwetsreferendum was de opkomst goed voor zo’n 5% van alle stemmen. Maar goed, we gaan weer terug naar de huidige verkiezingen.

 

Oppositie

Op de dag van de verkiezingen keek ik naar het nieuws. Al snel kwamen de Turkse verkiezingen aan bod. Waar het er een dag eerder nog naar uitzag dat de oppositie goede zaken zou gaan doen, nu krijgen we te horen dat, bij 70% aan getelde stemmen, Erdogan al 55% van de stemmen heeft gekregen. En als ik heel eerlijk ben bekruipt mij gelijk het nare gevoel dat er met de stemmen gerommeld is…Ik bedoel, dat kan toch bijna niet anders? Welk weldenkend mens stemt nou op een man die, als hij wint, nog meer macht krijgt? Zo goed als alleenheerser wordt…

 

Nederturken

En dan is het maandagochtend. De kranten verslaan over Nederturken die, nadat blijkt dat Erdogan de verkiezingen gewonnen heeft, massaal de straat op zijn gegaan om die overwinning te vieren. Middenin de nacht en luid toeterend om hun loyaliteit aan hun machtige leider, een dictator, te laten zien. Want wat blijkt? Veel Nederturken, zo’n 70%, hebben op hem gestemd, onderwijl genietend, nee badend, in hun Nederlandse vrijheid. Hoe durven ze?! Ga dan lekker in Turkije wonen als je zo blij van Erdogan wordt! Maar daar zit gelijk de crux. Want nee, dat wil natuurlijk niemand…Goh.

 

Dubbele nationaliteit

Dus vraag ik me steeds vaker oprecht af: wat is eigenlijk de meerwaarde van een dubbele nationaliteit? Waarom zou je zo ontzettend loyaal zijn aan een land waar je niet eens woont? Even een stapje verder: zijn de in Turkije levende Turken eigenlijk wel zo blij met al die stemmen vanuit het buitenland? Dat buitenlanders, die zelf niet eens van plan zijn zich ooit permanent te vestigen in Turkije, wél door middel van stemmen invloed uit mogen oefenen in hun zogenaamde “vaderland”? Ik vind het echt veel te gek voor woorden. Vooral ook dat zoveel Nederturken het zonder te verblikken of te verblozen almaar hebben over hun “vaderland”. Ik vind het tekenend en veelzeggend.

 

Maar volgens mij ben ik lang niet de enige die al deze zorgen heeft. Ik denk eerlijk gezegd ook dat die dubbele nationaliteit een groot deel is van de mislukte integratie in Nederland. Hoe denk jij hier eigenlijk over?