Mijn vierde zwangerschapsverhaal. Jeetje, waar zal ik beginnen? Gewoon maar bij het begin, dat is vaak het beste. Er is mega veel gebeurd sinds Koningsdag 2018, de dag dat man en ik besluiten dat we graag nog een kindje zouden willen verwelkomen binnen ons gezin. Hoe mooi is het dat onze lieve dochter Nova precies een jaar later geboren wordt? Het cirkeltje is rond. Maar wat was het tegelijkertijd een veelbewogen jaar! Ik zeg dit eigenlijk nooit, maar: pak wat te drinken en ga er even lekker voor zitten, dan vertel ik je deel 1 van mijn zwangerschapsverhaal.
- Lees ook: Bevallingsverhaal | Mijn vierde zwangerschap
- Lees ook: De kraamweek | Mijn vierde zwangerschap
Misselijk
Het is de eerste dag van onze vakantie als ik het gevoel heb dat ik nu toch écht een zwangerschapstest moet doen. Ik voel aan alles dat ik zwanger ben en de twee streepjes op de test bevestigen mijn vermoeden. Nu ben ik natuurlijk wel eens vaker misselijk geweest tijdens mijn zwangerschappen, maar deze keer slaat werkelijk alles. Het heerlijk geurende lavendel zeepje wat ik nog niet zo lang geleden gekocht heb kan wat mij betreft linea recta de prullenbak in, en zelfs van de boslucht tijdens onze vakantie in Eeserveen word ik ontzettend beroerd… Gelukkig wordt braken me dan wel weer bespaard en neemt de misselijkheid na 3 maanden eindelijk af!
Vertrouwen
Na 3 keer ingeleid te zijn wil ik heel erg graag een badbevalling thuis, maar eerlijk gezegd ben ik het vertrouwen in mijn lichaam een beetje kwijt. Mijn lijf snapt het zwanger zijn prima, maar heeft volgens mij geen enkel benul hoe en wanneer de bevalling ingezet mag worden. Het maakt me onzeker en ik ga daarom op onderzoek uit. Hoe groot is de kans dat ook deze zwangerschap zal eindigen in een inleiding? Tijdens mijn zoektocht stuitte ik op een Facebookgroep: Vrije geboorte. Ik besloot lid te worden en trof allemaal gelijkgestemde vrouwen aan. Vrouwen die in vertrouwen willen bevallen, met zo min mogelijk poespas en ingrijpen. Wil je hier meer over weten, lees dan vooral het boek Vrije Geboorte van Anne Myrthe Korteweg, tevens oprichtster van de gelijknamige Facebookgroep.
Suikertest
Hoewel ik tijdens mijn zwangerschap veel vertrouwen voel en ervaar slaat halverwege de zwangerschap toch even de twijfel toe. Een van de verloskundigen, die ik wel ken van mijn vorige zwangerschappen, maar dit keer nog niet gezien heb, vraagt of ik al een afspraak heb gemaakt voor de suikertest. Eerlijk gezegd overvalt ze me met deze vraag, uhm, mededeling. Ik was namelijk om meerdere redenen sowieso niet van plan om de suikertest te doen. Uiteindelijk geeft ze me een nieuw labformulier mee inclusief de mededeling dat ik het andere formulier, dat ik al in huis heb, weg kan doen.
Eenmaal thuis deel ik mijn twijfels en vraagtekens die ik over de suikertest heb met mijn man. Feitelijk is de enige reden om te testen mijn BMI. Ik zou natuurlijk alleen een bloedsuikerdagcurve kunnen prikken, dit is het minst invasief voor de baby. Een plens suikerwater naar binnen werken wil ik sowieso niet. En last but not least: ik geloof simpelweg niet dat ik zwangerschapssuiker heb. Mijn man laat de uiteindelijke beslissing aan mij over en ik besluit definitief dat ik de test niet doe. Ik ben simpelweg niet overtuigd van de noodzaak ervan en wil me nog steeds niet laten leiden door zorgen en/of angsten van anderen.
Begrafenis
Mijn zwangerschap kabbelt gestaag voort en ik voel me tot 39 weken eigenlijk behoorlijk goed. Redelijk stabiel in mijn emoties ook. Op 6 april, 3 dagen voor de uitgerekende datum, vindt het Blogger by Nature event plaats. Na mijn goede ervaring van vorig jaar heb ik een early bird ticket gekocht en tot het laatste moment sta ik in dubio: ga ik er wel of niet heen? Helaas beslist het lot uiteindelijk voor me, ik ga definitief niet… Vorig jaar kreeg ik, toen ik na Blogger by Nature 2018 thuiskwam, het bericht dat mijn stiefbroer een agressieve vorm van leukemie had. Op 6 april, BbN 2019, vindt zijn begrafenis plaats. Voor het eerst hoop ik vurig dat de bevalling nog niet begint zodat ik tenminste fatsoenlijk afscheid van hem kan nemen.
Emoties
Het overlijden maakt een hoop emoties los bij mijn man en mij, vooral ook omdat hij een vrouw en zoontje van net 1 jaar achterlaat. Hoewel het absoluut nergens op slaat, me zelfs wel belangrijker maak dan ik ben, voel ik me toch ontzettend schuldig naar haar toe. Terwijl ons het leven op dit moment toelacht, gaat zij door een hel. Tegelijkertijd zorgt het ziek zijn, maar vooral het overlijden, van mijn stiefbroer er wel voor dat we als familie dichter bij elkaar komen. Ik was niet zo close met mijn stiefbroers, maar daar lijkt nu op een positieve manier verandering toch een beetje verandering in te komen. Zo jammer dat het voor één van ons te laat is. Ik weet zeker dat hij dit heel fijn had gevonden.
Gesprek gynaecoloog
Goed, na de begrafenis kabbelt mijn zwangerschap nog altijd weer rustig voort. Omdat niemand de baby voor 42 weken zwangerschap verwacht krijgen we een gesprek met de gynaecoloog. Ik wil namelijk het liefste thuis bevallen, en we willen daarom, indien nodig, over de 42 weken grens heen gaan. Hoewel de gynaecoloog ons, geheel volgens protocol, op de mogelijke gevaren wijst, voorziet ze in onze situatie niet direct problemen als we ervoor kiezen om iets langer af te wachten.
Er is een opmerking van de verloskundige die mij trouwens erg bezig heeft gehouden: wees voorbereid als er iets misgaat met de baby na 42 weken zwangerschap. Want gaat het mis voordat je de 37 weken zwangerschap bereikt dan krijg je medeleven, maar gaat het mis na 42 weken dan bestaat de kans dat de omgeving je verwijten gaat maken. In ieder geval klaarstaat met een oordeel. En hoewel ik vind dat dat dan meer over de omgeving zegt (hoe durf je), zou het natuurlijk triest zijn als we er onverhoopt mee te maken zouden krijgen.
42 weken zwanger
En dan is daar het moment: ik ben 42 weken zwanger en er is nog altijd geen baby. Sterker nog, nog altijd wijst niks erop dat de bevalling zich spoedig aandient. Vanwege de termijn gaan we naar het ziekenhuis voor een ctg en een echo. Beide zijn gelukkig uitstekend. Wederom een gesprek met de gynaecoloog (een andere dan de vorige keer) en hij belt met onze verloskundige. Zijn ze echt bereid om deze serotiene zwangerschap te blijven begeleiden? Ze antwoord bevestigend en vertelt hem dat ze ‘s middags bij me langs zal komen.
‘s Middags bespreken de verloskundige en ik het plan. Wil ik al gestript worden? Wil ik liever nog even afwachten? Ik merk dat ik het lastig vind om te beslissen. Hoewel ik vertrouwen voel merk ik ook dat ik geneigd ben om te doen wat “normaal” geacht wordt. Gelukkig merkt mijn verloskundige dat, benoemt het en ik besluit uiteindelijk om mijn lichaam nog een dag de tijd te geven.
Strippen
De volgende dag komt de verloskundige weer bij ons thuis en we besluiten om nu toch eens te kijken hoe het er van binnen voor staat. Mijn gevoel blijkt juist te zijn. Er is wel een beetje ontsluiting, maar de baarmoedermond is verre van rijp. Het strippen is pijnlijk, maar ik ben allang blij dat het enigszins gelukt is. Zou het dan nu eindelijk gaan beginnen? Fingers crossed!
Helaas, blijkt de volgende dag dat het strippen niets heeft geholpen… De verloskundige komt wederom bij me thuis en we kijken of er inwendig toch vooruitgang te voelen is. Dat is gelukkig wel zo en ze stript gelijk nog een keer. De bevalling laat nu wel erg lang op zich wachten en mijn vertrouwen begint langzaamaan toch een beetje op te raken. Mijn lijf snapt het gewoon echt niet… Daarom besluiten we dat, als het strippen nu wéér niks in gang zet, we morgen bekijken of de vliezen gebroken kunnen worden. Gewoon thuis.
Vliezen breken
Surprise surprise, ook de volgende morgen is er nog altijd geen baby. En aangezien de baarmoedermond ook nog altijd niet rijp genoeg is, kan de verloskundige de vliezen niet breken… Ze kan er simpelweg niet goed bij. Sjongejonge, de moed zakt me inmiddels flink in de schoenen. Waarom wil ook deze baby er niet vanzelf uit komen?!
Inmiddels zijn we een halve week verder en willen we sowieso weten hoe het met de baby gaat. We besluiten daarom naar het ziekenhuis te gaan voor een ctg en de vraag of zij misschien de vliezen wél kunnen breken. Of dat lukt? Dat lees je de volgende keer.
Gerelateerd:
- Prenatale testen | Welke testen kun je laten doen
- Maatschappij | Negativiteit over het ouderschap
- Geboorteplan | Waarom heb je die nodig en wat zet je erin?
- Persoonlijk | Miskraam: mijn verhaal, onze missed abortion
Afbeelding Relaxende zwangere: Lyubov Levitskaya – Shutterstock
what do you think?